उपक्रम: कथा क्रमांक:९५

 कृष्णाचे सवंगडी - 

कृष्णाचे सवंगडी - 

"कृष्ण व त्याचा भाऊ बलराम हे दोघं सहा-सात वर्षांचे झाले. तेव्हा त्यांना चांगले वस्त्रं नेसवून, त्यांच्या डोक्यावर मोरपिसांचा मुकुट घालून आणि हातात काठी व पावा देऊन गाई आणि वासरं चारावयास वनात पाठवलं जात.
ते दोघं भाऊ दररोज सकाळी न्याहारी करून रानात गुरं राखायला जाऊ लागले.
त्यांच्याबरोबर इतरही आणखी बरीच गवळयांची मुलं जात असत.
तेथे गेल्यावर रानामध्ये ही मुलं अनेक वेगवेगळया प्रकारचे खेळ खेळून सगळा दिवस मजेत घालवत असत.
कृष्ण हा त्यांचा सर्वांचाच खूप आवडता होता. त्यामुळे सगळया गोपाळांना आपण त्याच्याजवळ नेहमी असावं असे वाटत असे.
कधी सवंगडयांबरोबर खूप धावावं. तर कधी पक्षांचे आवाज काढावे. कधी झाडांवरची फळं काढावी, एकमेकांना वाकुल्या दाखवाव्या असं रोज चालायचं.
कृष्ण दुपारच्या वेळेस यमुनेच्या काठी असलेल्या एखाद्या वृक्षाखाली उभा राहून त्याचा पावा वाजवत असे.
तो आवाज ऐकून त्याचे सर्व सवंगडी व गाईवासरं त्याच्याभोवती जमत असे.
गाईवासरं पाणी पिऊन रवंथ करू लागली की, कृष्ण व त्याचे सवंगडी एकत्र बसून मजेत जेवण करत. कृष्णाच्या हातून खाल्लेला घास सगळयांनाच आवडत असे.
कृष्णांच्या या सवंगडयांध्ये त्याचा सर्वात आवडता सवंगडी होता पेंद्या.
तसेच पेंद्याचे देखील कृष्णावर फार प्रेम होते. जर त्याला कृष्ण कुठे दिसला नाही तर तो कावराबावरा होत असे.
संध्याकाळ झाली की सर्वजण परत आपल्या घरी जात असे. आणि पुन्हा केव्हा एकदा सकाळ होते व आपण कृष्णाबरोबर वनात जातो अस त्यांना होत असे.